به گزارش آوای ورزش، بعضی ها ذاتا و بی هیچ بهونه ای دوست داشتنی هستن و دلنشین ؛ نیازی نیست درونشون رو شخم بزنی تا بفهمی چه دل بزرگی دارن و چه روح بلندی ؛ کافیه چند لحظه تمام هوش و حواستو معطوف کنی به نگاه نافذ و لبخندی که روی لبشون نقش بسته ؛ همون لبخندِ هرچند کوتاه بهت نشون میده درونشون چی دارن ؛ میتونی طعمِ جنس نابِ مرام و معرفتشون رو بچشی و حظ کنی…
یکی از پیشکسوتان ورزش کشور در رشته راگبی که حالا سالهاست در کشور همسایه یعنی امارات ماُوا گزیده و طی سفرش به ایران افتخار داشتیم میزبانش باشیم و پای صحبت هایش بنشینیم و چند دقیقه ای با هم گپ بزنیم .
_ضمن عرض خیر مقدم خواهش میکنم خودتان را معرفی کنید .
سیامک قائم مقامی هستم متولد ۱۳۵۰ و ساکن امارات ( دبی )
_نقطه شروع ورزش شما چه زمانی و چه رشته ورزشی بود ؟
خب من هم مثل همه هم دوره های خودم که عاشق ورزش های رزمی بودند به رشته کاراته گرایش پیدا کردم و تا سن جوانی ادامه داشت تا زمان اعزام به خدمت مقدس سربازی رسید و پس از اتمام دوران خدمت جذب ورزش شمشیر بازی شدم و حتی تا سمت نایب رئیسی فدراسیون نیز پیش رفتم تا اینکه در سال ۱۳۷۶ با همکاری چند تن از دوستان و به دعوت جناب آقای بیژن صفایی رشته راگبی را دنبال کردیم.
_پس بنوعی باید تولد راگبی در ایران را به نام شما نوشت .
همانطور که در بالا توضیح دادم وقتی آقای صفایی ورزش راگبی را در ایران پایه گذاری کرد هنوز زیر مجموعه بیس بال بود که بنده و سه نفر از دوستان جذب و توانستیم بدون کمترین امکانات سه یا چهار تیم را در شهرستانها شکل بدهیم و بعدها در زمان آقای مهندس صادق عابدین و دکتر حسن میرزا آقابیک شکل جدی تری بخود گرفت و تبدیل به انجمن شد که خدارو شکر میکنیم امروز شاهد پیشرفت چشمگیر راگبی در ایران هستیم که این پیشرفت و موفقیت های حاصل شده بدست نمی آمد مگر در سایه برنامه ریزی ؛ مدیریت و همدلی ؛ ضمن اینکه با تلاش دوست خوبم دکتر میرزا آقابیک امروز راگبی در دو رده آقایون و بانوان در سطح باشگاهی و ملی برگزار میشود ؛ کسب کرسی های مهم در آسیا و حضور موفقیت آمیز در مسابقات قاره ای نیز خود گواه پیشرفت راگبی در ایران است که امیدوارم همین روند رو به پیشرفت ادامه داشته باشد.
_شما دلیل این پیشرفت را در چه چیزی می بینید ؟ پول یا مدیریت ؟
به نظر من فقط پول دلیل اینهمه موفقیت نیست زیرا آنچه سبب ساز موفقیت می شود همدلی در سایه برنامه ریزی و مدیریتی است که کاربلد باشد و جنس ورزش را بشناسد و برای این شناختن باید خاک خورده ورزش باشی.
_ از نگاه شماسقف پیشرفت راگبی تا کجاست ؟
ببینید راگبی ورزشیست که وقتی ورزشکار به زمین می رود با تخلیه تمام انرژی و توان بدنی از زمین خارج می شود ؛ ورزشی که بشدت جوان پسند است که با اندکی توجه و حمایت و البته بدون دخالت نامدیران و ناکارشناسان می تواند تمام میادین آسیایی و حتی جهانی را تسخیر اراده جوانان راگبی بازش کند ؛ ضمن اینکه لازمه پیشرفت و فتح میادین بین اللملی حمایت همه جانبه مسئولان ورزشی کشور را میطلبد ؛مدیران سیاسی ؛ ورزشی میتوانند در سایه همدلی از بخش خصوصی حمایت کرده و از صاحبان سرمایه در بعد خصوصی سازی ورزش کمک گرفته و بر سرعت پیشرفت و توسعه ورزش کشور بیافزایند.
_شما شخصا پیشرفت و توسعه ورزش را در کدام قالب میبینید ؟ دولتی یا خصوصی ؟
شما دقت کنید ورزش در هیچ نقطه دنیا دولتی نیست جز ایران و این سیستم دولتی با انتخاب ها و انتصابات سلیقه ای گاها باعث سکته و حتی پسرفت ورزش در ایران شده و ضربات جبران ناپذیری را به ورزش تحمیل کرده است ؛ چرا که نقش دولت از بُعدِ نظارت به دخالت تغییر کرده و در زمانها و مکانهای مختلف به ورزش و ورزشکار آسیب جدی وارد کرده ؛ آسیب هایی که گاها هرگز ترمیم شدنی نیست و این روند دقیقا همانه پاشنه آشیل ورزش ایران است که اگر به سمت خصوصی سازی سوق داده نشود در دراز مدت تاثیر منفی خود را بر سرعت پیشرفت ورزش خواهد گذاشت.
_به نظر شما در رشد و پیشرفت راگبی یا هر ورزش دیگری نیروی انسانی تاثیر بیشتری دارد یا امکانات ورزشی ؟
کمیت و کیفیت در تمام ابعاد لازم و ملزوم رشد و توسعه هر ورزشیست و راگبی نیز از این امر مستثنی نیست ؛ ورزش ایران پر است از استعداد هایی که نیازمند اندکی توجه و حمایت هستند تا در سایه آموزش صحیح ؛ اصولی و حرفه ای پرورش یافته و در میادین بین المللی شکوفا شوند و برای شکوفایی این استعدادها که همان نیروی بالقوه انسانی هستند امکانات ورزشی را میطلبد.

 

سعید صباحی